از هر وری، دری (۵)

۱- خیلی وقته فیلمی معرفی نکردم. امروز خیلی اتفاقی دیدم که یکی از شبکه ها داره فیلم یادگاری (Memento) رو نشون میده. محصول سال ۲۰۰۲ و کارگردانی کریستوفر نولان. از اون دست فیلم هایی که خیلی آروم و بی سروصدا و کم خرج ساخته شد اما همه رو در اون سال ها غافلگیر کرد. یادگاری از اون دست فیلم هاست که هیچ وقت فراموش نمیکنید و به علاوه از چندین بار دیدنش هم لذت میبرید. به علاوه نولان نابغه و‌باوقار، چندتا سکانس عجیب در فیلم مخفی کرده که به هیچ عنوان در اولین و حتی دومین بار دیدن فیلم متوجهش نمیشید ولی...وای خدای من، بینظیره. داستان فیلم متحیر کننده است، قهرمان داستان دنبال قاتل همسرش میگرده اما مشکل اینجاست که حافظه کوتاه مدتش رو در همون حادثه از دست داده و درنتیجه چیزی رو بعد از صورت مرده همسرش به یاد نمیاره... در نتیجه از هر کسی که باهاش مواجه میشه، عکس میگیره و یه یادداشت درباره اون ادم مینویسی ما داستان این عکس ها رو میبینیم و البته به صورت وارونه، در واقع در هر مرحله ما یه عکس رو میبینیم تا به مراحل و اتفاقات گرفتن اون عکس برسیم. در ظاهر داستان داره به عقب برمیگرده اما در انتها متوجه میشیم که خیلی هم خوب جلو میرفت. این نوع تعریف داستان نیاز به فیلمنامه و کارگردانی ظریف و دقیق و هوشمندانه داشت، چرا که میتونست تبدیل به یه مهمل واقعی بشه اما درنهایت فیلمی شد که به یاد همه میمونه و به علاوه کریستوفر نولان رو به سطح اول هالیوود پرتاب کرد. جان من ببینیدش.

نکته ویژه: سامی جنکینز!