۱۱- دومین چهارشنبه اسفند

۱- فردا شهادت دختر پیغمبر، فاطمه زهراست... مادر همه شیعیان. بد نیست در این دوروز مراعات یه سری چیزها رو بکنیم و به عقاید و احساس آدمها احترام بگذاریم. دستکم به شناسنامه خودمون.

۲- آقای مدیر کل هفته اخم هاش تو هم بود. نمیدونم این سردی و خشکی فقط شامل حال منه یا کلا اینجوری شده. از اون آدم ها هم هست که حال و هواش روی محیط اطرافش اثر میزاره. از اون انرژی و شور و حال سابقش کمتر اثری دیده میشه. ولی به طور کلی با من سر سنگینه. منم که کلا زیاد دور و برش نیستم و جز صحبت های کاری برخورد دیگه ای باهاش ندارم. خرده چندانی به نوع عملکردم نمیتونه بگیره، فقط مطابق سلیقه اش نیستم. احتمالا انتظار داره فرمایشات ایشون رو دربست و در آن واحد انجام بدم و خودمو بهش نزدیک کنم که منم اصلا تو این باغ ها نیستم. اینجور وقتا آرزو میکنم که امسال زودتر تموم بشه تا یا اون بره و یا من. به شخصه به چند نفر سپردم. هیچ مشکلی هم که نباشه هنوزم شرایط حقوقی اینجا خیلی مساعد نیست و ترجیح میدم جایی دیگه مشغول بشم. ناگفته نمونه همونقدر که احتمال جدایی من از مجموعه وجود داره، برای ایشون هم هست.

۱۰:۱۰)

۳- اول صبح که توی راه بودم حس دلشوره عجیبی داشتم. انگار قراره اتفاق ناخوشایندی بیفته. اما حتی همون موقع هم میدونستم که بی دلیله. از اون حس ها که گاهی بی دلیل و صرفا بواسطه ناهمگون بودن هورمون ها و انزیم ها و چه میدونم احساسات سطحی ایجاد میشه و اصولا بی اساسه. یکی از مزیت های کار و مشغله اینه که مانع فکر و خیال و استرس های واهی و بی دلیل میشه.

۱۶:۲۰)

۴- اینکه میگم یه جورایی احمقانه است اما یه مدتی هست که همسر هر روز به یه دلیلی دیر میره خونه و معمولا یه چیزی بین ۵:۳۰ تا ۷ میرسه. درحالی که قاعدتا باید تا قبل از ۴:۳۰ خونه باشه. یه بار ورزش، یه بار خرید مانتو، یه بار خیاطی، یه بار آرایشگاه . همینجور این لیست ادامه داره. تموم هم که میشه از اول شروع میشه. من آدم بد دل و شکاکی نیستم اما فکر میکردم یه مادرشاغل قاعدتا باید ترجیح بده بلافاصله بعد از اتمام ساعت کاری خودشو به فرزند دو سالش برسونه. لااقل خودم که همینجورم.

۵- من همچنان از پست های اینجوری بدم میاد. هنوزم حس میکنم سطح وبلاگ میاره پایین. شاید متوقفش کردم.