المپیک با طعم چرنوبیل

مدت هاست که از این پستای شماره گذاری شده «از هر وری،دری..» ننوشتم. یه جورایی کلی حرفای یکی دوخطی تو دلم مونده.

۱- هفته ها برام به سرعت میکذره. یه جورایی باورم نمیشه یه ماه از شروع دوره کاریم گذشته. همین که شنبه میرسم سرکار، میشه آخر هفته. حالا نه اینکه خیلی خوش بگذره اما سخت و دردناک هم نمیگذره که منتظر آخر هفته بمونم.

۲- به دلایل معلوم در محیط کاری خوشحال تر و اساسا خوشبخت تر از خونه هستم. این برای اولین باره در ۸ سال گذشته که این دوگانگی رفتار به این شکل اتفاق میوفته. نکته بامزه اش اما اینه که برعکس هفته های قبل، هیچ روزی که تاخیر نداشتم هیچ، حتی زودتر از بقیه هم میرسیدم. داره باورم میشه که شبیه مردایی شدم که از خونه فرارین.